Nederlandse pensionado's geen blijvertjes in Wallonië

Nederlandse pensionado's geen blijvertjes in Wallonië

In de ruim 25 jaar dat ik nu in Wallonië woon heb ik veel Nederlanders zien komen maar zijn er minstens net zoveel ook weer gegaan.

Het was einde van de jaren 90 begin van deze eeuw dat veel Nederlanders onder het mom van ruimte en rust, onthaasten en natuur in Wallonië kwamen wonen. Vaak onvoorbereid, zich niet realiserend bijvoorbeeld dat in Walenland Frans toch echt de voertaal is en er doorgaans weinig Nederlands of Vlaams wordt gesproken en of de Vlamingen voor Nederlanders altijd wel zo goed zijn te verstaan dan?

Veelal ouderen die hun huis in Nederland goed konden verkopen t.o.v. de huizenprijzen in Wallonië dachten hier onbekommerd van hun pensioen te komen genieten. Het geluk leek hen toe te lachen. Maar zaken als taal, cultuur, familie en kennissen, theater, het missen van kinderen en kleinkinderen, de dokter, de tandarts en het ziekenhuis braken bij sommigen al heel snel op. 

Er zijn nog weinig Nederlandse pensionado's uit die tijd over, misschien een paar vlak onder Maastricht. En, op een enkeling na, hoor je weinig meer van hen als ze weer veilig in Nederland zijn.